Onze herinneringen zijn onlosmakelijk verbonden met onze zintuigen. De geur van
lavendelzeep brengt ons terug naar die vakanties in de Franse Provence rijdend langs de
zoete bloemige lavendelvelden, de kinderen achterin de auto al kibbelend vragend hoe ver
we nog moesten rijden tot onze eindbestemming. Het kijken van een film (a la Dirty Dancing
of Grease) laat ons onze eerste verliefdheid weer helemaal herbeleven. Ook muziek kan
ervoor zorgen dat we als ware tijdreizigers weer op die vloer van de plaatselijke discotheek
staan de dansen. Oh, heerlijke tijden.
De best bewaarde herinneringen zijn vaak die herinneringen die op een of ander manier een
impact op ons hadden; de momenten waarop we ons gelukkig voelden, of verbonden met
een ander. Het zijn de momenten die we koesteren en die van betekenis waren, bepalend
voor wie we zijn in het heden. Door tastbare items, zoals foto’s, brieven of sieraden, blijven
de herinneringen levend. Dit kan ervoor zorgen dat die dierbare die er niet meer is, toch heel
dichtbij kan voelen.
Mijn eigen herinneringen hebben veelal te maken met eten. Dat is niet zo gek, want lekker
eten of koken is wat ik eigenlijk nog steeds het allerliefste doe. Maar als kind was ik ook te
paaien met lekker eten. Eten staat voor mij voor gezelligheid, veiligheid, liefde,
geborgenheid. Lekker eten brengt mij terug naar mijn oma, baba Tonka, uit Kroatië. Ik zie
haar nog steeds in gedachten in haar Kroatische dracht (zwarte lange rok, witte blouse,
blauw schort, witte hoofddoek) met kalme en repeterende bewegingen de kruiden hakkend
voor het eten; veel knoflook en peterselie zat er altijd wel in. Er was altijd iets te snoepen in
mijn baba’s keuken; verse druiven van de eigen boomgaard, een broodje pašteta (paté)
tussendoor. Baba Tonka was van de simpele Dalmatische gerechten; met weinig
ingrediënten zorgde zij voor een groots effect. Ottolenghi’s “Simpel” avant la lettre. En geen
gerecht van nu kan tippen aan haar kookkunst. Ook al gebruik ik precies haar recepten, het
gevoel haal ik er niet mee terug.
Mijn moeder nam wat gerechten van haar moeder mee naar Nederland. En bij een feestje
aten we dan ‘punjena paprika (gevulde paprika)’ of ‘ćevapčići (kruidige gehaktworstjes)’. Nog
steeds vervullen deze gerechten mij met nostalgie en liefde voor hen die er niet meer zijn. Ik
geef de recepten weer door aan mijn kinderen, in de hoop dat zij eens met hetzelfde gevoel
zullen denken aan hun moeder wanneer ik er niet meer ben. En hierbij deel ik graag het
recept van ćevapčići van baba Tonka en mama Lu met jullie.
De zomervakantie is zeer geschikt om nieuwe herinneringen te maken met elkaar. Geniet
van elkaar, maak leuke foto’s en zing tot in den treure de liedjes die alleen jullie leuk vinden.
Zet al je zintuigen maar aan het werk en bedenk dat je hier ooit heel dankbaar voor zult zijn.
Myosotis Story wenst jullie een fijne zomer!
Hebben jullie ook familiegerechten die fijne herinneringen oproepen? Wij zouden het
heel leuk vinden als jullie deze met ons willen delen.
Reactie plaatsen
Reacties